Szybsze i bardziej efektywne wytwarzanie, modyfikowanie i przetwarzanie materiałów foliowych wymaga zmian w stosowanych surowcach i procesach produkcyjnych.
Jednym z rozwiązań jest zastosowanie środków o właściwościach wysoce poślizgowych w celu zmniejszenia współczynnika tarcia oraz zapewnienia, aby produkowane folie miały wystarczająco śliskie właściwości, np. folie z polipropylenu orientowanego dwuosiowo (BOPP) lub folie z polietylenu wysokiej i niskiej gęstości (HDPE/LDPE). Najbardziej popularne dodatki poślizgowe to woski organiczne takie jak erukamid czy oleamid.
Tarcie powierzchniowe występuje pomiędzy poszczególnymi warstwami folii lub pomiędzy folią a urządzeniami przetwarzającymi i może powodować problemy przy nawijaniu rolek folii, przetwarzaniu folii (np. produkcja worków) lub podczas pakowania towarów finalnych. Do celów procesów wysokoobrotowych, polimerowi nadaje się właściwości poślizgowe podczas ekstruzji, jako kosztowo efektywne rozwiązanie problemu tarcia.
Zastosowanie środków poślizgowych w podłożach foliowych nie przynosi wyłącznie korzyści. Możliwość druku na materiale foliowym może zostać ograniczona, a zmniejszona efektywność taśm do łączenia może prowadzić do znaczącej redukcji skuteczności wskutek ograniczonych obrotów maszyny lub pęknięcia zwojów.
Główną przyczyną takich problemów są środki poślizgowe, które nieustannie migrują na powierzchnię folii. Tam tworzą „warstwę graniczną” redukującą zwilżający efekt taśmy do łączenia. Ograniczone połączenie pomiędzy folią i taśmą może wówczas skutkować nieudanym procesem łączenia.
